تغذیه در رشته تکواندو ویژگی های ورزش تکواندو : مشخصه ی این ورزش فعالیت بی هوازی با شدت بالا همراه با فعالیت هوازی کمتر از ماکزیمم است.

تمرین: از اولین آموزش ها برای تکواندو کاران افزایش تکنیک و تاکتیک آنهاست. در این رشته تقویت نیروی فکری به اندازه ی تقویت نیروی جسمانی اهمیت دارد. ممکن است فعالیت های لازم برای تناسب اندام و همچنبن حرکات ژیمناستیکی در برنامه ی آنهاگنجانده شود.

مسابقات تکواندو: مسابقات آنها در 3 وقت 2 دقیقه ای که بین آنها یک دقیقه فاصله است انجام میشود. تکواندوکاران معمولا" در طول روز 3 تا 5 بار مسابقه می دهند تا به فینال برسند. زمانی که ذخایر قند و آب برای مصرف در طول یک مسابقه کافی نباشد ورزشکارانی که در مسابقات قهرمانی فعالیت می کنند فشار زیادی روی ذخایر قند و مایعات بدن خود می آورند.

افزایش مقادیر قند و مایعات بدن دربین مسابقات برای ادامه ی عملکرد خوب ورزشکاران ضروری است.

ویژگی های بدن: توانایی حرکات اعضای بدن در هوا با حداکثر سرعت در این ورزش ضروری است. سطوح چربی بدنی کم به ورزشکاران برای سرعت بخشیدن به عملکرد خود تا حداکثر ممکن کمک می کند. درنتیجه ورزشکاران سعی می کنند با حداقل چربی بدنی در مسابقات شرکت کنند. ورزش تکواندو در گروه های وزنی مختلف برگزار می شودتا حریف ها از نظر قدرت با هم یکسان تر باشند.

به هر حال ورزشکاران سعی می کنند حداکثر وزن گروه خود را داشته باشندتا نشان دهد که در بین گروه خودشان قویترین هستند.
گروه بندی های وزنی برای مردان از قرار زیر است: 58- کیلوگرم / 69-58 کیلوگرم / 80- 69 کیلوگرم / بالای 80 کیلوگرم

وگروه های وزنی برای زنان به این قرار است: 49- کیلوگرم / 57-49 کیلوگرم / 67- 57 کیلوگرم/ بالای 67 کیلوگرم

توصیه های غذایی معمول: سطوح چربی بدنی و تنوع وزن های بدنی: تمرکز این ورزشکاران روی این است که کمترین سطح چربی بدنی را داشته باشند و سعی می کنند که قبل از مسابقه وزن خود را کم کنند تا در پایین ترین گروه وزنی ممکن انتخاب شوند. این مسئله نشانگر اهمیت کنترل وزن است. ممکن است الگوهای غذایی قبل از مسابقه شامل محدودیتهای زیادی باشد و بعد از مسابقه با زیاده روی هایی همراه شود. این سیکل ایجاد نوساناتی در توده ی بدن و سطح چربی بدن می کند و احتیاجات غذایی بدن را در طولانی مدت فراهم نمی کند.

رژیم غذایی در طول تمرینات و مسابقات هفتگی: ورزشکاران اگر از نظر انرژی و مایعات بدن تامین شده باشند بیشترین نتیجه را از هر جلسه تمرین خواهند گرفت. تمرکز همه ی برنامه های غذایی باید روی غذاهای مغذی غنی از قند همانند پاستا، برنج، نان، میوه جات و محصولات لبنی طعم دار باشند تا برای عضلات مقادیر سوخت مورد نیاز تمرین را فراهم آورد.

مقادیر متوسطی از منابع غذایی پروتئین و کم چربی مثل گوشت خام، مرغ، ماهی، تخم مرغ ومنابع گیاهی باید به این غذاها برای برقراری تعادل غذایی استفاده شود و  همان طور که مقادیری از میوه جات و سبریجات برای فراهم کردن ویتامین ها و مواد معدنی مورد نیاز است.

علاوه بر همه ی اینها ورزشکاران نیازمند برخورداری از یک برنامه ی آموزشی هستند که توسط یک طرح تغذیه ای که تمام احتیاجات غذایی آنها را فراهم می آورد ثابت شود. در حالیکه به آنها اجازه ی برخورداری و حفظ یک فیزیک بدنی مناسب برای گروه وزنی شان را فراهم کند. غذاها و میان وعده های غذایی باید به طوری مناسب برای ورزشکاران برنامه ریزی شود تا بتواند انرژی مناسب را برای تمرین و همچنین تامین انرژی از دست رفته در هنگام تمرین را انجام دهد.

زمانیکه فاصله ی بین وعده ی غذایی و تمرین طولانی است ( مثلا" خوردن غذا در نهار و تمرین در عصر اما دیروقت آن روز ) بهتر است 2-1 ساعت قبل از تمرین یک وعده ی غذایی غنی از کربوهیدرات را دریافت نمود.

مثال هایی از وعده هایی که می توان نام برد:ماست و میوه، یک کاسه غله ی صبحانه، نان تست با شیر چرب یا داغ، اگر استفاده از یک وعده ی غذایی اصلی 30 یا 60 دقیقه بعد از بازی امکان پذیر نیست برای ریکاوری یک میان وعده ی غذایی شامل 50 تا 100 گرم کربوهیدرات می تواند یک انتخاب خوب برای شما باشد. این گونه غذاها باید همراه آب باشند تا بتوانندآب از دست رفته ی بدن را نیز تامین کنند:

50 گرم کربو هیدرات: 800 تا 1000 میلی لیتر نوشیدنی ورزشی 3 قطعه میوه ی متوسط 2 بسته غلات صبحانه 200 گرم ماست به همراه غلات یک کاسه پر از غله صبحانه همراه شیر کم چرب 2 قطعه نان تست با نوشیدنی شکلاتی داغ میان وعده های دیگر غذایی

وزن در تکواندو: ورزشکاران تکواندو کار سعی می کنند در بالاترین وزن گروه وزنی خود فعالیت کنند. به عنوان مثال یک مرد 72 کیلوگرمی سعی می کند 2 کیلوگرم از وزتن خود را کم کند تا بتواند در دسته ی 69 کیلوگرم مسابقه دهد تا اینکه در دسته ی 80 کیلوگرمی مسابقه دهدکه در آن جزء وزن های پایین محسوب می شود.

باید انتخاب گروه وزنی در طولانی مدت ومتناسب با سلامت و عملکرد مناسب تکواندو کار مشخص شود.

روش های زیر به مناسب کردن وزن تکواندو کار در روزهای نزدیک نزدیک به مسابقه کمک خواهد کرد: - 2 تا 3 روز قبل از مسابقه باید از خوردن نمک جلوگیری کرد تا از باقی ماندن آب در بدن جلوگیری کرد. -استفاده از رژیم غذایی ای که مواد غیر قابل هضم کمتری داشته باشد در 24 ساعت قبل از مسابقه به کاهش وزن کمک خواهد کرد چون روده را از غذاها و فیبرهای هضم نشده خالی می کند.
غذاهایی که مواد غیر قابل هضم کمتری دارند: غلات کم فیبر مثل پاپ کورن، نان سفید، مربا، عسل، آب میوه، شیر کم چرب، نوشابه ی ورزشی، کمپوت میوه، ژله، سوپ ( مثل سوپ آب مرغ )، پاستای سفید، برنج سفید.

قرص های پروتئین های انرژی زا همراه با پودر: این گونه غذاها برای تامین نیاز های بدن به مواد مغذی موثرند. در عین حال سبک اند و راحت هضم می شوند. بعضی ورزشکاران برا کم کردن وزن کارهایی انجام می دهند که بدنشان آب از دست دهد که مقادیر زیاد آن بر عملکرد ورزشکار موثر است و خطر شوک گرمایی را افزایش می دهد.

هوشمندانه تر آن است که ورزشکاران غذای دریافتی شان را دستکاری کنند تا به صورت غیر فعال در طول روز قبل از مسابقه  به صورت غیر فعال آب بدنشان را کم کنند.

از دست دادن آب بدن به صورت غیر فعال این گونه است که ورزشکار دریافت مایعات را محدود می کند درعین حال فعالیت های روزانه اش را دارد. به خاطر داشته باشید شب هنگام که می خوابید حدود 500 گرم از وزن بدنتان کم می شود که این پدیده به علت کم شدن آب به صورت غیر فعال رخ می دهد.

استفاده از سون او لباس های گرم کن توصیه نمی شود. بعد از وزن گیری:

معمولا" تکواندوکاران صبح روز مسابقه وزن کشی می شوند. پس زمان کمی بر آنها برای ذخیره سازی مجدد انرژی و بالا بردن سطوح مایعات بدن وجود داردکه نشان دهنده ی این است که باید یک برنامه ریزی دقیق وجود داشته باشد تا بتوان این امر را به بهترین صورت انجام داد.

نوشابه های ورزشی  یکی از بهترین انتخاب ها برای تامین  آب بدن قبل از مسابقه است. غذاهای مایع، غلات و شیرینی  نیز ممکن است برای کسب انرژی بیشتر مورد استفاده قرار گیرند. این موارد برای استفاده در بین مسابقات نیز مناسب است.

سوالات رایج درباره تکواندو

آیا تکواندو پر هنرجو ترین هنر رزمی در دنیاست؟
بله.بیش از 150 کشور مختلف از قاره های مختلف عضو فدراسیون تکواندو جهانی هستند.به دلیل چند برابر بودن تعداد رزمی کاران تکواندو از سایر رشته های رزمی این رشته بزرگ ترین و پر جمعیت ترین رشته رزمی در دنیاست.

تکواندو به چه معناست؟
از لحاظ لغوی تکواندو به معنی (ضربه زدن و خورد کردن با دست و پا و راه و روش) است. مهمترین بخش این کلمه (دو) است که به معنی روش صحیح انجام یک کار است. البته یادگیری صحیح مشت و لگد فقط شامل جنبه های جسمی و فیزیکی تکواندو میشود. با تمرین مداوم روش صحیح و مبانی اخلاقی تکواندو است که یک هنرجو هم از لحاظ فیزیکی و هم از لحاظ ذهنی بر این ورزش احاطه پیدا می کند.

تکواندو با کاراته و سایر هنرهای رزمی چه تفاوتی دارد؟
شاگردان تکواندو هم مانند هنرجویان کاراته تعداد زیادی تکنیکهای بالاتنه مانند مشت ها و دفاع ها و ... انجام میدهند. آنچه باعث تفاوت تکواندو با سایر هنر های رزمی میشود ضربات برتر پا (قدرتی و سرعتی) است که در هیچ هنر رزمی دیگری وجود ندارد. هنرجویان تکواندو یاد میگیرند که ضربات متعددی را هم در حالت عادی و هم در حال پرش بزنند.البته تکواندو برتری های بسیاری نسبت به سایر رشته های رزمی دارد که به مرور آن را در سایت ارائه خواهیم نمود.

آیا واقعیت دارد که تکواندو مادر جودو و کاراته است؟
تقریبا می شود گفت که خیر.البته در زمان های بسیار دور،زمانی که هنوز تکواندو بسیار جوان بود با این دو رشته رزمی معروف ارتباط فراوانی داشت.به طوری که فنون و ضربات این سه رشته در هم آمیخته بود.پس از مدتی فنون گلاویزی جدا شده و هنر جودو را به وجود آوردند.در مورد جدا شدن تکواندو و کاراته اطلاعات موثقی در دسترس نیست.لازم به ذکر است که به دلیل شباهتی که میان کاراته و تکواندو در برخی نشست ها و ضربات وجود دارد برخی این دو رشته را برادر می دانند.

ترتیب کمربندها در تکواندو به چه صورت است؟
هرکس که تکواندو را تازه شروع میکند به عنوان کمربند سفید شناخته میشود و پس از مدتی با دادن یک امتحان در مقابل استاد خود (اگر استاد تشخیص دهد که او برای کمربند بعدی مناسب است) ترفیع درجه میشود.
سیستم کلی به این صورت است: سفید، زرد، سبز، آبی، قرمز، سیاه
کمربند سیاه شامل چند بخش است که به هرکدام از آن ها دان گفته می شود.

البته گاهی اوقات بر کمربندها برچسبی به رنگ کمربند بعدی زده میشود که البته این کار هم از طرف استاد تعیین میشود و به معنی نزدیک تر شدن به کمربند مورد نظر است. مثلا بر کمربند قرمز یک برچسب سیاه میزنند که به معنی نزدیک شدن به کمربند سیاه است. البته این کار برای استاد اختیاری است و میتواند یکجا کمربند بعدی را به فرد مورد نظر بدهد.

وقتی کسی به کمربند سیاه رسید چه میشود؟
وقتی شما کمربند سیاه را بدست می آورید دیگر به عنوان دان 1 شناخته میشوید. برای بدست آوردن دان 2 باید حداقل 2 سال به سختی تمرین کنید سپس میتوانید در آزمون شرکت کنید و اگر قبول شدید به دان 2 ترفیع درجه میشوید. البته اگر مدتی تمرین نکردید یا در آزمون قبول نشدید گرفتن دان 2 بیشتر طول میکشد.

چه وقت کسی به درجه ی استادی میرسد؟
در آزمونهای تکواندو وقتی شما موفق به اخذ دان 4 شدید دیگر بعنوان استاد شناخته میشوید. بر اساس تئوری حداقل 12 سال طول میکشد تا کسی این درجه را بدست آورد. البته این که کسی خودش را استاد بداند غرور است و کسی که مغرور باشد هرگز یک استاد واقعی نیست. تبدیل شدن به یک استاد واقعی یه فرایند طول عمری است که خیلی از شاگردان هرگز به آن نمیرسند.

استاد بودن به چه معناست؟
استاد بودن فقط به این معنا نیست که شما در اجرای تکنیکها خیلی ماهر باشید و به دانش آموزان هم یاد بدهید، بلکه شما باید همواره و تا وقتی زنده اید هم در ورزش رزمی خود و هم در زندگی بر دانسته های خود اضافه کنید. ممکن است شاگردان شما جدا از بحث تمرین و در بیرون از باشگاه برای مشکلاتشان به شما مراجعه کنند و شما باید بعنوان استاد بتوانید آنها را راهنمایی و کمک کنید. بخاطر این است که برای اخذ درجه ی استادی محدودیت سنی وجود دارد.

برای مثال چگونه یک فرد 14 ساله میتواند استاد نامیده شود؟ بخاطر همین سخت است که یک فرد نوجوان به عنوان استاد وارد کلاس شود چون تجربه ی کافی زندگی ندارند. به هر حال هرکس از لحاظ ذهنی با دیگری تفاوت دارد و استاد باید با صلاحدید خود تشخیص دهد که یک فرد توانایی مسئولیت پذیری دارد یا نه؟

آیا سالن تمرین تکواندو نام خاصی دارد؟
از آنجا که تکواندو راه درست زندگی را به هنرجویانش می آموزد، در زبان کره ای مکان تمرین تکواندو دوجانگ (به معنی محل زندگی) خوانده میشود. دوجانگ باید مکانی مجهز و رسمی باشد که شما در آن تلاش کنید خودتان را از لحاظ جسمی و ذهنی کامل کنید.

چگونه باید مشت و لگدهای سریعتر زد؟
مهمترین چیزی که میتوان با آن مشت و لگد زدن سریع را بدست آورد تنفس صحیح از ناحیه ی شکم است. شما یاید این کار را با انجام تکنیک صحیح، تمرکز، آرامش و دوری از اضطراب و همچنین با جدیت کار کردن ترکیب کنید تا بتوانید توانایی زدن ضربات پا و دست سریع و ویرانگر را بدست می آورید. البته بدست آوردن این توانایی کار یک یا چند روز نیست بلکه سال ها تمرین جدی میطلبد.

چقدر طول می کشد تا کمربند سیاه را بگیریم؟
تقریبا غیرممکن است که به این سوال پاسخ دهیم چون پاسخ این سوال به چند چیز بستگی دارد. یکی اینکه هر چند وقت یکبار تمرین میکنید، دیگر اینکه با چه شدتی تمرین میکنید و آخرین مورد اینکه با چه سرعتی یاد میگیرید؟ هنرجویانی که علاقه زیادی دارند و به شدت تمرین میکنند طبیعتا زودتر از هنرجویانی که علاقه ی کمتری دارند کمربند مشکی خود را میگیرند. گفتنی است مستعدترین هنرجویان هم باید حداقل سه سال تمرین کنند تا مجاز به گرفتن دان 1 شوند.

لباس تکواندو چه نام دارد؟
لباس تکواندو توبوک نام دارد. این لباس سفید است و علامتهایی روی آن وجود دارد. سفید بودن لباس نشانه ی روان پاک است.

برای شروع تکواندو چه وسایلی نیاز است؟
شما اصولا برای شروع تکواندو به هیچ وسایلی نیاز ندارید. بعد از شروع وقتی مطمئن شدید که میخواهید یادگیری تکواندو را ادامه دهید به یک لباس فرم (توبوک) نیاز دارید که برای مسابقات و ترفیع درجات ضروری است.

بعد از مدتی تمرین و پیشرفت باید تعدادی وسایل ایمنی از قبییل کلاه، محافظ بدن(هوگو)، ساعد بند، ساق بند ، بیضه بند (نانشیم) و ... بخرید.

کمربندهای رنگی و سیاه چه نامیده میشوند؟
کمربندهای رنگی بعنوان درجات گوپ و کمربند های مشکی بعنوان درجات دان شناخته میشوند.

خطرات و آسیب های تکواندو چیست؟
تکواندو نسبت به فوتبال خطرات کمتری دارد!این یک واقعیت ثابت شده است.با رعایت قوانین این رشته رزمی و استفاده از وسایل ایمنی هیچ خطری رزمی کاران را تهدید نمی کند.مگر این که اتفاق خاصی رخ دهد.البته به دلیل ضربات محکمی که به وسیله پا و دست به حریف وارد می شود انگشتان و خود دست ها و پا ها در معرض خطر قرار دارند که وسایل ایمنی میزان این خطر را به نزدیکی صفر در صد رسانده اند.

بهترین ورزش رزمی کدام است؟
همه ی ورزش های رزمی بر یک اساس بنیان نهاده شده اند مانند: نظم و انضباط، سلامتی، فروتنی، پشتکار، استقامت و روح تسخیر ناپذیر . پس هیچ هنر رزمی بهتر از دیگری نیست و همه ی آنها از لحاظ کلی شبیه به همند و انتخاب یک هنر رزمی فقط به سلیقه و خصوصیات افراد مختلف بستگی دارد.به نظر ما تکواندو از چندین جهت برتر از سایر رشته های رزمی است.البته ورزشکاران سایر رشته ها هم این عقیده را نسبت به ورزش رزمی خود دارند.چون اساسا هیچ کس نمی گوید ماست من ترش است!

یک استاد هنر رزمی چه تعریفی دارد؟
یک استاد فراتر از یک تمرین کننده در یک مدت زمان است. چه بسا افراد زیادی که مدت طولانی در یک ورزش رزمی تمرین میکنند و مدرک استادی میگیرند ولی از دید بسیاری از افراد یک استاد واقعی نیستند
یک استاد کسی است که اساس و اصول اخلاقی هنر رزمی خود را به اندازه اصول فیزیکی و تکنیکی درک کند..

یک استاد واقعی کسی است که از شاگردانش جز احترام و صداقت هیچ توقعی ندارد..

مقایسه تکواندو با کاراته

دو هنر رزمی خیلی پرطرفدار در ایران و تمام دنیا تکواندو و کاراته هستند. خیلی ها از شنیدن این که بین کاراته و تکواندو تفاوت هست تعجب میکنند چون متاسفانه در ایران، خیلی کم در مورد هنرهای رزمی، مجله، کتاب و برنامه هست و خیلی کمی در این مورد اطلاع رسانی میشود. اغلب مردم بطور کلی هنرهای رزمی را با نام کاراته میشناسند و این بدلیل عدم اطلاع رسانی درست است که باعث میشود افراد بدون آگاهی به رشته ای روی آورند که شاید مناسبشان نباشد. لباس هر دوی این رشته ها سفید است اما اولین تفاوتی که در آن مشاهده میشود یقه ی آنهاست. بطوری که یقه ی لباس کاراته دو تکه ولی یقه ی لباس تکواندو، V شکل است. تفاوت دیگر لباس های آنها این است که لباس های کاراته عموما کوتاه و گشاد و لباس های تکواندو بلند و کمی تنگ هستند. به لباس کاراته، "کاراته گی" و به لباس تکواندو، "توبوک" می گویند.

کاراته ی سنتی در جزیره ی اوکیناوا در ژاپن، پس از تاثیراتی از هنرهای رزمی چینی ابداع شد. کاراته، سبک های زیادی دارد که همه ی آنها بجز چند سبک جدید (که البته فدراسیون جهانی کاراته آنها را جزء سبکهای کاراته نمی شمرد) خاستگاه ژاپنی  دارند. سیستم کمربندهای رنگی با هدف نشان دادن درجات مختلف کاراته کاران ابداع شده بود بطوری که مبتدیان کمربند سفید و کمربندهای مشکی (که خود درجات مختلفی دارد) سطح استادی را نشان میداد. کمربندهای رنگی دیگری بین این دو وجود دارد. در اغلب سبکهای کاراته ترتیب کمربندها به این صورت است: سفید، زرد، نارنجی، آبی، سبز، بنفش، قهوه ای و در نهایت مشکی و درجات آن یعنی مشکی دان1، دان2، دان3 و ... .

تکواندوی مدرن پس از اشغال کره توسط ژاپن با تاثیراتی که از کاراته ی ژاپنی گرفت، در کره  ابداع شد. کره ای ها لباسی شبیه لباس کاراته برای خود در نظر گرفتند. این لباس مدت ها برای تکواندو استفاده میشد اما بعدها با تعمق بیشتر در فلسفه شرقی و همچنین بیان فلسفه ای به نام مثلث تکواندو یقه ی این لباس به شکل V تغییر یافت. کره ای ها برای نشان دادن درجه ها هم کمربند های مختلفی در نظر گرفتند که  هر کدام سمبل چیزی هستند و فلسفه ای خاص دارند. در تکواندو ترتیب کمربندها به این صورت است: سفید، زرد، سبز، آبی، قرمز و مشکی (کمربند مشکی تکواندو هم بصورت دان1، 2 و ... است). امروزه دو سبک اصلی در تکواندو وجود دارد. یک سبک که به آن سبک ITF یا هیانگ می گویند مرکز آن فدراسیون بین المللی تکواندو در کانادا است. و سبک دیگر که به آن WTF یا پومسه میگویند، مرکزش در مجتمع کوکیوان در سئول کره است. سبک پومسه، سبک برگزیده ی رقابت های المپیک است که بطور گسترده در ایران وسایر کشورهای سرتاسر دنیا آموزش داده میشود.

بطور کلی میتوان گفت در کاراته 60% حرکات با استفاده از دست و 40% با استفاده از تکنیک های پاست. این درصدها هم در مبارزه و هم در کاتاهای کاراته (فرم ها) مشاهده میشود.. تکواندو درصدی درست برعکس کاراته دارد بطوری که 40% تکنیکها، با دست و 60% آنها با پا اجرا میشوند. در تکواندو، همچنین بیشتر تاکید بر ضربات پای بلند در سطح سر و حتی بلندتر است. هنرجویان تکواندو از ضربات پرشی و چرخشی زیاد استفاده میکنند. این ضربات پا به این صورت هستند که فرد برای زدن ضربه به هوا پریده و روی هوا ضربه را میزند که هم قدرت و هم زیبایی بیشتری دارند. ضربات پرشی در کاراته به ندرت دیده میشوند. فرمهای تکواندو معمولا کوتاه تر و کمی ساده تر از فرمهای کاراته هستند. در مبارزه ی تکواندو ضربات بصورت بدون کنترل بوده ولی در عوض از لوازم ایمنی کامل (کلاه، لثه بند، محافظ تنه، محافظ ساعد، دستکش، محافظ ساق، بیضه بند، روپا بند) استفاده میشود. اما در مبارزه ی اغلب سبک های کاراته ضربات بصورت کنترلی زده میشوند (یعنی نباید به حریف برخورد کنند یا با قدرت خیلی کم زده شوند) و لوازم لوازم ایمنی کمی از جمله از ساق بند، روپا بند، دستکش و لثه بند استفاده میشود که البته همه ی آنها بجز لثه بند و دستکش اختیاری میباشند. خود دستکش نیز در بعضی سبک های کاراته پوشیده نمیشود. در مبارزه تکواندو، هر یک از مبارزین کمربند اصلی خود را می بندد ولی در مبارزه کاراته (البته بیشتر سبک های آن نه همه) کمربند یکی باید قرمز و دیگری آبی باشد.

کاراته و تکواندو هردو جزء هنرهای رزمی سخت هستند، هر دو دارای معتبرترین مسابقات هستند که البته تکواندو یکی از رشته های المپیکی هم هست. هنرجویان هردوی آنها حق دارند علاوه بر مسابقات مخصوص به رشته خود، در مسابقات آزاد و رینگی که در اغلب کشورها از جمله ایران برگزار میشوند، شرکت کنند. البته شرکت در چنین مسابقاتی که از سبکهای مختلف از جمله کاراته، تکواندو، بوکس، کونگ فو و ... در آن شرکت میکنند، باید با اجازه ی استاد صورت گیرد. در سالهای اخیر محبوبیت تکواندو بسرعت افزایش یافته درحالیکه گسترش کاراته با سرعت بسیار کمتری اتفاق می افتد.

بطور خلاصه میتوان گفت تکواندو هنر رزمی است که بیشترین تاکید را بر ضربات پا با حداکثر سرعت و قدرت دارد که همین مسئله وجه تمایز آن از دیگر هنرهای رزمی و افزایش محبوبیت آن شده. و کاراته بیشتر بر ضربات دست تاکید میکند. جالب اینجاست که امروزه تکواندو بعنوان پرطرفدارترین هنر رزمی دنیا شناخته میشود و پس از آن کاراته در مکان دوم جای دارد.